Wyróżnione trzy podejścia do badania efektywności nauczania oraz rozwój metodologii jej oceny.

Omawiając polski kontekst nad efektywnością nauczania należy stwierdzić, że w polskich pracach opisuje się trzy podejścia do badania efektywności nauczania. Pierwsze to ocena wyników nauczania, drugie kontrola procesu nauczania a trzecie wkład nauczyciela lub szkoły w wyniki nauczania. Prawdziwym punktem zwrotnym w rozwoju metod pomiaru szkolnej efektywności nauczania było powstanie w Polsce systemu egzaminów zewnętrznych. Kolejne rozporządzenia MEN zmieniały zasady sprawowania nadzoru pedagogicznego. Głównym celem stało się zatem zorganizowanie i systematyczne analizowanie oraz ocenianie stopnia spełnienia przez szkołę wymagań wynikających z jej zadań, uwzględniając opinię uczniów i rodziców.

W Polsce na rozwój metodologii badania szkolnej efektywności nauczania miały także wpływ międzynarodowe projekty badania osiągnięć szkolnych, w których Polska w ostatnich czasach regularnie uczestniczy. Pojęcie efektywności edukacji przez wiele lat oznaczało ogólne polepszenie procesu uczenia i nauczania. Efektywność edukacji określa pozytywne cechy procesu dydaktyczno – wychowawczego przynoszącego najlepsze rezultaty w postaci wyników w nauce obejmujących: wiedzę, nawyki, umiejętności, zdolności poznawcze, zainteresowania, które prowadzą do pożądanych zmian pod wpływem procesu dydaktyczno – naukowego.

Mówiąc o efektywności kształcenia mamy na myśli poziom, zakres, trwałość zdobytej przez uczniów wiedzy ze zrozumieniem w najkrótszym czasie, operatywność, skuteczność, rozwój samodzielnego myślenia, sprawność. Zatem efektywność kształcenia jest miernikiem poziomu procesu dydaktyczno-wychowawczego i wyraża zespół przedsięwzięć dzięki którym osiągamy maksymalne wyniki w nauce przy minimalnym nakładzie czasu i wysiłków nauczyciela i uczniów. Można ją odnieść do całej edukacji narodowej.

Dowiedz się więcej i zapoznaj się z naszą ofertą! https://tutornaasap.edu.pl/oferta/